Τι να λέμε, η οδήγηση είναι απόλαυση. Είτε δίτροχο είτε τετράτροχο οδηγείς, αν απολαμβάνεις το τιμόνι, κάθε διαδρομή είναι για σένα είναι μικρό δώρο. Γεμάτο από εικόνες που άλλοτε ξεκουράζουν το βλέμμα σου κι άλλοτε το αγριεύουν- ανάλογα τι αντικρίζεις. Άλλοτε χαλαρά, άλλοτε με προκλήσεις και ένταση, η οδήγηση είναι ο ορισμός του να προσμένεις να φτάσεις στον προορισμό σου αλλά να απολαμβάνεις και κάθε στιγμή του ταξιδιού.
Transfăgărășan: Ένας δρόμος, μια ιστορία
Για κάποιους αυτή η οδηγική απόλαυση μπορεί να πάρει πολύ συγκεκριμένη μορφή: Μπορεί να είναι η όλο στροφές διαδρομή προς Αγία Άννα, στη Βόρεια Εύβοια- όπου αν πέσεις σε ουρά ΔΕΝ μπορείς να προσπεράσεις κι απλώς ακολουθείς υπομονετικά μέχρι να ανέβεις και να κατέβεις το βουνό και να βρεθεί ένα κάποιο άνοιγμα.
Μπορεί να είναι τα εκπληκτικά βουνίσια περάσματα μέσα στα Τζουμέρκα (έναν από τους προορισμούς που αγαπήσαμε για διακοπές με αυτοκίνητο)– μια οδηγική μυσταγωγία που δεν σταματά να σε εκπλήσσει καθώς ανάμεσα στις χαράδρες ξαφνικά αναδύονται χωριά και ξέφωτα τόσο ανέγγιχτα από τον τουριστικό πολιτισμό και τόσο ανεπιτήδευτα που δεν τα ξεχνάς ποτέ. Χώσεψη, Θοδώριανα, Βουλγαρέλι και πολλά άλλα.
Ή μπορεί να είναι η Transfăgărășan, αυτός ο δρόμος της Ρουμανίας που έχει χαρακτηριστεί ως ο καλύτερος του κόσμου από τον Jeremy Clarkson και την εκπομπή Top Gear.
Transfăgărășan θα πει μέσα από τα βουνά Făgăraș
Εδώ το σκηνικό μας μεταφέρει στα Καρπάθια – ναι, ναι, θα πούμε σε λίγο και για τον Κόμη Δράκουλα- και συγκεκριμένα στο νότιο κομμάτι τους. Ο δρόμος DN7C ή Transfăgărășan (από το «Trans» που σημαίνει «διαμέσου» και «Făgăraș» που είναι τα βουνά τα οποία διαπερνάει) είναι ορεινός αλλά ασφαλτωμένος, με το υψηλότερο σημείο του στα 2.042 μέτρα υψόμετρο.
Ο δρόμος άνοιξε επίσημα στις 20 Σεπτεμβρίου 1974, αλλά – κι εδώ ας αναγνωρίσουμε έναν μικρό παραλληλισμό με τα ελληνικά δεδομένα - οι εργασίες συνεχίστηκαν μέχρι το 1980. Φτιάχτηκε επί Τσαουσέσκου, για στρατιωτικούς σκοπούς- για να έχει ο στρατός εύκολη πρόσβαση κατά μήκος των Καρπαθίων- και για να ενώσει Τρανσυλβανία και Βλαχία.
Όχι πως δεν υπήρχαν ήδη στρατηγικής σημασίας στρατιωτικοί δρόμοι- όμως οι περισσότεροι διέσχιζαν κοιλάδες και ποτάμια. Ο Τσαουσέσκου διέταξε αυτός ο δρόμος να περνά μέσα από βουνά, συγκεκριμένα τα Făgăraș (Φαγκαράς), χωρίζοντας το βορειοδυτικό από το νότιο κομμάτι της χώρας.
Κι έτσι ξεκίνησε η κατασκευή του, με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και χρήματα. Ο επίσημος και ο ανεπίσημος απολογισμός τοποθετούν τους νεκρούς από τους 40 έως τους 400 (!), ενώ η ιστορία έγραψε πως χρησιμοποιήθηκαν περίπου 6.000 τόνοι δυναμίτη. Από ανθρώπους μη εκπαιδευμένους. Και σε υψόμετρο πάνω από 2.000 μέτρα, μέσα σε ισχυρούς ανέμους και συχνές χιονοθύελλες.
«Πιο δυνατοί κι από τους βράχους»
Στη μνήμη των ανθρώπων αυτών κατασκευάστηκαν δύο μνημεία το 1974, τη χρονιά των εγκαινίων. Και επισκευάστηκαν πλήρως το 2009, στην 35η επέτειο της διάνοιξης αυτού του εντυπωσιακού δρόμου.
Στη βόρεια πλαγιά, σε ύψος 1200 μέτρων, βρίσκεται η «Πύλη των Μηχανικών», όπου η επιγραφή χαρακτηρίζει «πιο δυνατούς κι από τους βράχους» τους «γενναίους μηχανικούς» που εργάστηκαν για να φτιαχτεί ο δρόμος.
Στα 1600 μέτρα βρίσκεται η «Πύλη της Συνάντησης», στην περιοχή όπου συναντήθηκαν οι δύο μονάδες του στρατού που δούλευαν για την κατασκευή του δρόμου.
Αιμοσταγής νότος, αθλητικός βορράς
Σε ένα ελαφρώς λογοτεχνικό και κινηματογραφικό twist, στο νότιο κομμάτι του δρόμου θα βρεις το κάστρο Poenari (Ποενάρι), μία από τις κατοικίες του γνωστού Δράκουλα των Καρπαθίων, κατά κόσμον Vlad Tepes.
Από την άλλη, το βόρειο τμήμα του δρόμου χρησιμοποιείται για αγώνες ποδηλασίας και μάλιστα περιλαμβάνει και τμήματα εξίσου δύσκολα με τους hors catégorie ποδηλατικούς δρόμους του Γύρου της Γαλλίας.
Τρανσφαγκάρασαν: Για ό,τι επιθυμεί κάθε οδηγός
Τώρα, γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο ξεχωριστός; Αφενός γιατί αποκαλύπτεται ξαφνικά μέσα στα βουνά – το διαπίστωσαν από πρώτο χέρι στην εκπομπή Top Gear, 14η σεζόν, το 2009.
Αφετέρου γιατί τα έχει όλα για να σου δώσει τον καμβά να ζωγραφίσεις- οδηγικά, πάντα. Απότομες στροφές, φουρκέτες, μεγάλες στροφές S, καταβάσεις με μεγάλη κλίση, οδογέφυρες, τούνελ -ανάμεσά τους και το Bâlea, το μεγαλύτερο της Ρουμανίας. Ό,τι ζητήσεις, θα το βρεις. Και θα το απολαύσεις.
Βέβαια, μην φανταστείς πως θα γκαζώσεις και θα περάσεις σαν το μπιπ μπιπ όταν το κυνηγά το κογιότ. Λόγω τοπογραφίας- και κοινής λογικής, θα προσθέσουμε εμείς- το όριο ταχύτητας είναι στα 40 χλμ/ ώρα, για να κινούνται όλοι με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια. Επίσης ο δρόμος κλείνει τους χειμερινούς μήνες λόγω του χιονιού – και γενικά οι καιρικές συνθήκες είναι αυτές που καθορίζουν αν θα είναι προσβάσιμος ή όχι- αλλά ακόμα και με καλοκαιρία είναι πιθανό να κλείσει τη νύχτα, λόγω του δύσκολου ανάγλυφού του.
Αυτό το ανάγλυφο είναι όμως που μετατρέπει σε εμπειρία ζωής το να οδηγήσεις εδώ. Μήπως να μπει στη bucket list 😉;
