Για την τέχνη της αισιοδοξίας και την ανάγκη να διδάσκεται η σημασία της ασφάλειας πριν από όλους στα παιδιά μίλησε ο Δημήτρης Αντωνίου, μέλος της ομάδας της Hellas Direct, ακτιβιστής και συγγραφέας, φιλοξενούμενος του Γρηγόρη Αρναούτογλου στην εκπομπή The 2night show.
Ο Δημήτρης ζει στη Θεσσαλονίκη, αλλά ταξίδεψε στην Αθήνα με κύριο σκοπό τις επισκέψεις που κάνει στα σχολεία, όπου μιλάει στα παιδιά για την οδική ασφάλεια.
Η ζωή του στον χώρο της αναπηρίας ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2006, όταν ο ίδιος και δύο φίλοι του χτυπήθηκαν από αυτοκίνητο ενώ περπατούσαν στο πεζοδρόμιο.
«Μου πήρε χρόνια να κυνηγήσω τα όνειρά μου» πρόσθεσε, «δεν υπάρχει διακόπτης: είμαι αισιόδοξος, δεν είμαι αισιόδοξος. Είναι μια σκάλα με 100 σκαλοπάτια. Μαζεύεις τα κομμάτια σου και προχωράς».
«Πήρα πολλή στήριξη και μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερός, γιατί ο κόσμος έδειξε να συγκλονίζεται και να λέει “φτάνει” κι αυτό το “φτάνει” μπορεί να μας βοηθήσει να φτιάξουμε μια χώρα όπου δε θα σκοτωνόμαστε μεταξύ μας» συνέχισε.
Τα παιδιά είναι έτοιμα
Μιλώντας για τις επισκέψεις του στα σχολεία, εξήγησε πως είναι κάτι που γίνεται εδώ και 10 χρόνια αλλά με όλο και πιο οργανωμένο και πιο γεμάτο πρόγραμμα στο πλαίσιο και του Safe Roads project της Hellas Direct.
Με το Safe Roads project βάφουμε ξεθωριασμένες διαβάσεις έξω από σχολεία και κλείνουμε λακκούβες στους δρόμους, είπε. «Πολύ θέλω να σας πετύχω ένα βράδυ» σχολίασε ο Γρηγόρης Αρναούτογλου.
Σε ερώτηση του Γρηγόρη αν τα παιδιά δεν είναι έτοιμα να ακούσουν κάτι ή αν οι μεγάλοι κάνουν κάτι λάθος, ο Δημήτρης ξεκαθάρισε: «Οι μεγάλοι κάνουμε λάθος, τα παιδιά είναι έτοιμα». Ανέφερε μάλιστα ένα περιστατικό όπου ένα νεαρός σε ένα πάρτι τον αναγνώρισε 10 χρόνια μετά αφότου είχε μιλήσει στο σχολείο του και τον διαβεβαίωσε πως δεν παραλείπει να φορέσει το κράνος του.
Επειδή για χρόνια μιλούσα στους γονείς και δεν άλλαζε τίποτα, τώρα μιλάω στα παιδιά και βλέπω πράγματα να αλλάζουν, τα βλέπω πώς ρουφάνε το σωστό και δίνουν τη μάχη τους να γίνει το σωστό μες στο σπίτι τους, πρόσθεσε.
Περιμένοντας στο φανάρι
Σχετικά με τη συμπεριφορά των ανθρώπων στον δρόμο, θυμήθηκε τον διάλογο ενός μπαμπά με το παιδί του που περίμεναν δίπλα του στο φανάρι.
Κάθομαι και περιμένω να γίνει πράσινο για τους πεζούς, δεν περνούν αυτοκίνητα, ένας μπαμπάς πάει να περάσει με το κόκκινο και το παιδί τον ρωτάει «μπαμπά, αυτός ο κύριος γιατί περιμένει;» και ο μπαμπάς του απάντησε «γιατί είμαι βλάκας εγώ, πάμε κι εμείς πίσω να περιμένουμε το πράσινο».
